Als advocaat zie ik regelmatig dat aanvragen voor een urgentieverklaring worden afgewezen. Dat is vaak een harde klap: mensen zitten al in een moeilijke situatie, en juist dan komt het besluit van de gemeente of de woonruimteverdeelinstitutie binnen dat ze géén voorrang krijgen. Gelukkig is het mogelijk om bezwaar te maken. In dit artikel deel ik mijn ervaringen en tips waar u op moet letten als u dat wilt doen.

Begrijp de reden van afwijzing
Een bezwaar heeft pas kans van slagen als duidelijk is waarom de aanvraag is afgewezen. Soms staat in het besluit dat u volgens de gemeente nog een “alternatieve oplossing” had, of dat u niet tot de doelgroep behoort die voorrang kan krijgen. Ik zie vaak dat dit te kort door de bocht is. Denk bijvoorbeeld aan mensen die vanwege huiselijk geweld niet meer terug kunnen naar hun woning, of gezinnen met jonge kinderen die op straat dreigen te belanden. De motivering van de gemeente is dan vaak te mager.

Uw aanvraag is niet goed bekeken
Wat ik in de praktijk het meest tegenkom, is dat het besluit niet volledig aansluit bij de aanvraag. Gemeenten nemen vaak alleen het hoofdargument uit de aanvraag mee en vergeten de rest. Een cliënt van mij had bijvoorbeeld urgentie aangevraagd wegens een verbroken relatie. In het besluit werd uitsluitend beoordeeld of de relatiebreuk voldoende reden was voor urgentie. Wat volledig over het hoofd werd gezien: deze cliënt had ook medische klachten die zelfstandig wonen bemoeilijkten én omgangsproblemen met de kinderen waardoor een stabiele woonplek extra dringend was. Juist die combinatie van omstandigheden kan wél tot urgentie leiden. In bezwaar hebben we dat alsnog ingebracht, mét onderbouwing. Uiteindelijk werd de urgentie alsnog toegekend.

Mijn advies is dus: lees goed na of uw omstandigheden wel volledig zijn meegewogen. Is dat niet het geval, benadruk in bezwaar dat het besluit gebrekkig is en dat de aanvraag in samenhang moet worden bekeken.

Ondersteun met bewijsstukken
Alleen een verhaal vertellen is meestal niet genoeg. Ik adviseer cliënten altijd om documenten mee te sturen: medische verklaringen, een bewindvoerdersbrief, een melding van huiselijk geweld, of bijvoorbeeld een verklaring van de school of huisarts. Hoe meer onderbouwd, hoe sterker het bezwaar staat. Het gaat erom dat u de gemeente dwingt om verder te kijken dan standaardcriteria en uw persoonlijke situatie écht in beeld te krijgen.

Wijs op de wettelijke kaders
In de wet en in de lokale huisvestingsverordening staan criteria voor urgentie. Gemeenten moeten zich daar strikt aan houden, maar ook de algemene beginselen van behoorlijk bestuur toepassen: zorgvuldigheid, evenredigheid en motivering. Dat betekent dat de gemeente niet zomaar kan volstaan met een standaardzin. Ze moet serieus kijken of uw omstandigheden uitzonderlijk en schrijnend zijn. Als advocaat wijs ik daar vaak expliciet op in mijn bezwaarschriften.

Denk aan termijnen
Een bezwaar moet binnen zes weken na de datum van het besluit worden ingediend. Die termijn is hard: te laat indienen betekent meestal dat het bezwaar niet meer inhoudelijk wordt bekeken. Mijn tip is daarom: wacht niet af, maar onderneem direct actie zodra u een afwijzing ontvangt.

Tot slot
Een bezwaarprocedure is geen formaliteit. Het kan écht het verschil maken. Ik heb cliënten gezien die na een eerste afwijzing alsnog urgentie kregen, juist omdat we de persoonlijke omstandigheden beter naar voren brachten en de juridische kaders scherp onder de aandacht hebben gebracht.

Is uw urgentieaanvraag afgewezen? Laat het er niet bij zitten. Vaak is het besluit onvolledig of te oppervlakkig beoordeeld. Bezwaar maken is de enige manier om uw situatie opnieuw en zorgvuldig te laten bekijken – en soms de enige kans om tóch die broodnodige voorrang op een woning te krijgen.

mr. G. J. de Kaste

advocaat